Ras geschiedenis
In de hedendaagse kynologie wordt de Lagotto Romagnolo ook wel Italiaans truffelhondje genoemd en staat bekend om zijn geweldige vermogen truffels te vinden. Hoewel de Lagotto wereldwijd het enige ras is dat gespecialiseerd is in de truffeljacht, is het zeker niet het enige ras dat voor dit doel gebruikt wordt. De truffeljacht is echter niet de oorspronkelijke gebruiksfunctie van de Lagotto: dat was het apporteren van waterwild.
De Lagotto is verwant aan de Barbet, de Portugese Waterhond en Spaanse Waterhond. Hoewel deze vier rassen tot elkaars equivalent gerekend worden, mag de Barbet toch wel de moeder der waterhonden genoemd worden. Er werd al vroeg beweerd dat zowel de Barbet als de Lagotto afstamt van Afrikaanse honden, die vanuit het Midden-Oosten meegenomen werden door kruisvaarders. De Etrusken, woonachtig tussen de Italiaanse rivieren de Arno en Tiber, stonden bekend om hun maritieme handel en piraterij. Vanaf het begin van de Etruskische periode is de aanwezigheid van gekrulde honden, gebruikt om waterwild te apporteren, bekend.
Een fresco van Andrea Mantegna (1456) toont de bruidssuite van Palazzo Ducale in Mantova (Lombardije). Op dit schilderij is een hond te zien die bijna identiek is aan de huidige Lagotto. Op een schilderij van de Italiaanse Barok schilder Giovanni Fransesco Barbieri (1600) is de Lagotto overduidelijk aanwezig. In 1591 schreef Erasmo di Valvasone een gedicht genaamd “La Caccia” (de jacht) in welke hij een jachthond omschrijft met “krulvacht, niet bang voor de zon, het water en het ijs, beklimmer van bergen, doorwaden van rivieren, hij die doornige struiken weet te overwinnen en het waterwild trots en blij naar de handler weet te brengen”.
De Lagotto is afkomstig uit Romagna, een streek in Noordoost Italië. De oorspronkelijke bewoners van de moerasgebieden tussen Ravenna en Ferrara, fokten en gebruikten de Lagotto, een middelgrote waterhond, voornamelijk om het waterwild te apporteren. Deze bewoners werden ook wel het Vallaroli (Lagotti) volk genoemd. Pas in de 19deeeuw, toen de moerasgebieden langzaamaan droog kwamen te staan, werd de Lagotto ingezet voor het zoeken van truffels. Daarmee is de apporterende taak van de Lagotto komen te vervallen maar het beroep op het uitstekende reukvermogen behouden gebleven. Gedurende al die eeuwen zijn de Lagotti wel altijd ingezet voor het bewaken van het erf en eigendommen van de Vallaroli, zoals de boten waarmee ze de moerasgebieden bevaarden.
Kort na de Tweede Wereldoorlog werd de truffel vanwege een enorme expansie in de agrarische sector een schaars goed. Toch zijn liefhebbers in de laatste 25 jaar van de vorige eeuw erin geslaagd de Lagotto als truffeljager te behouden. In 1977 uitte Quintino Toschi, voorzitter van de Kynologen vereniging van Imola (een plaats onder Bologna), de wens om zorg te dragen voor het behoud van het originele type Lagotto. In samenwerking met Gilberto Grandi inventariseerde en registreerde hij alle toen in Italië aanwezige Lagotti. Vanaf dat moment nam het fokken van Lagotti een wending met veel meer nadruk op het fokken van specifieke raseigenschappen, zowel in karakter als exterieur. In juni 1988 werd de Club Italiano Lagotto opgericht, waarna een groep liefhebbers van het ras zich richtte op de erkenning, welke in 1991 door de ENCI (Italiaanse kennel club) volgde. De FCI kwam in 1995 met het besluit tot voorlopige erkenning. Definitieve erkenning volgde pas 10 jaar later. De eerste Italiaanse rasstandaard stamt uit 1992. De standaard werd op 13 oktober 2010 voor het eerst in het Engels gepubliceerd en op 6 januari 2016 voor het laatst aangepast.
Intussen is de Lagotto over de hele wereld te vinden en zien we een toenemende populariteit.
Deze tekst mag vrij gebruikt worden door andere.
